12 آلاینده رایج در آب لوله‌کشی

آب لوله‌کشی آن قدر هم که تصور می کنید تمیز نیست. بیشتر منابع آب آشامیدنی از جمله شبکه آبرسانی عمومی حاوی آلاینده هایی کمیاب می باشند. وجود دوازده آلاینده رایج در آب لوله‌کشی که در این مطلب معرفی شده اند، حتی به مقدار کم نیز برای سلامتی بدن انسان مضر هستند.

در این راستا باید رایج ترین سموم موجود در آب لوله‌کشی را بشناسیم. برای شناسایی هر یک از این موارد می توانید یک نمونه آب را آزمایش کنید تا به مواد موجود در آن پی ببرید. سپس با توجه به داده های نتایج و دریافت مشاوره از افراد متخصص بهترین دستگاه تصفیه آب خانگی مناسب خود را خریداری کنید.

برخی از رایج ترین آلاینده های موجود در آب لوله‌کشی عبارتند از:
 
•    کلر
•    کلرامین
•    فلوراید
•    رهبری
•    آرسنیک
•    PFAS
•    دارو
•    VOCs
•    آفت کش ها و علف کش ها
•    نیترات ها
•    متیل سوم بوتیل اتر (MTBE)
•    پرکلرات
 
سموم رایج در آب لوله‌کشی

مهمترین آلاینده های رایج در آب لوله‌کشی در زیر بررسی شده اند:

1. کلر

کلر به عنوان یک ماده ضد عفونی کننده به سیستم های آب عمومی افزوده می شود. این ماده شیمیایی از رشد میکروارگانیسم هایی مانند باکتری ها و ویروس ها جلوگیری می کند و خطرات مصرف آب آشامیدنی را از بین می برد. با این حال کلر نیز تاثیرات خاص خود را بر سلامت افراد خواهد داشت. این ماده شیمیایی پوست و مو را خشک کرده و به آب طعم و بوی نامطبوعی بدهد. مقدار ایمن کلر در آب آشامیدنی تا 4 میلی گرم در لیتر است.

2. کلرامین

این ماده از واکنش کلر و آمونیاک تشکیل می شود. از کلرامین در بسیاری از ایالت های آمریکا به عنوان ضد عفونی کننده استفاده می شود.

کلرامین در زمینه سلامتی تاثیراتی مشابه کلر دارد. همچنین بر طعم و بوی آب تأثیر گذاشته و در آب ماندگاری بیشتری دارد؛ با این وجود واکنش کمتری با مواد آلی از خود نشان می دهد. میزان مجاز کلرامین در آب آشامیدنی تا 4 میلی گرم در لیتر می باشد.

3. فلوراید

فلوراید یک ناخالصی بحث ‌برانگیز است که اکنون اکثر ایالت ‌ها آن را به منابع آب آشامیدنی عمومی خود اضافه می‌کنند. فلوراید مزایای زیادی در زمینه سلامت دهان و دندان دارد اما ممکن است تاثیرات نیز بر سلامتی داشته باشد که در طولانی مدت خود را نشان دهند.

طبق مقررات فدرال میزان فلوراید آب آشامیدنی عمومی نباید از 4 میلی گرم در لیتر تجاوز کند.

4. سرب

سرب یکی از خطرناک ترین آلاینده های رایج آب لوله‌کشی است. این فلز سنگین انباشته شده می تواند به مرور زمان در بدن جمع شود و اثرات طولانی مدت ویرانگری داشته باشد.

سرب می تواند از لوله های قدیمی تامین کننده آب سربی به آن نفوذ کند. به دلیل مضر بودن این آلاینده، حداکثر میزان آن در آب لوله‌کشی 0 میلی گرم در لیتر است.

5. آرسنیک

آرسنیک یک عنصر شیمیایی طبیعی است که به آب های زیرزمینی نفوذ می کند. این آلاینده بیشتر در منابع آب چاه یافت می شود.

آرسنیک در ایالت های خاصی مانند میشیگان به مقدار بیشتری وجود دارد. این ماده شیمیایی با بیماری قلبی، سرطان و فشار خون مرتبط است. حداکثر مقدار آرسنیک در آب لوله‌کشی 0.01 میلی گرم در لیتر است.

6. PFAS

PFASها مواد شیمیایی انباشته همیشگی هستند که پیش از شناخته شدن خطرات آن ها به طور گسترده در تولیدات مورد استفاده قرار می گرفتند. PFAS صدها سال در محیط باقی می ماند و باعث مشکلات رشدی، تولید مثلی و ایمنی می شود.

PFASها تحت عنوان "آلاینده های نوظهور" شناخته شده و هنوز هم حداکثر سطح آلودگی رسمی ندارند. اکثر ایالت ها استانداردهای خود را در زمینه PFAS موجود در آب لوله‌کشی تعیین کرده اند. مقدار غیر قابل چشم پوشی اعلام شده توسط EPA برای PFAS ، 70 قسمت در تریلیون یا PPT است.

7. داروسازی

داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد افسردگی، استروئیدها و ضدالتهاب ها به دلیل دفع غیرمسئولانه زباله توسط انسان راه خود را به منابع آب باز می کنند. دانش ما در مورد خطرات و اثرات بالقوه داروها بر سلامت انسان ها و موجودات محدود است.

داروها نیز به عنوان آلاینده های نوظهور طبقه بندی شده اند و در حال حاضر هیچ دستورالعمل قانونی در مورد این ناخالصی ها وجود ندارد.

8. VOCs

ترکیبات آلی فرار که با نام VOC نیز شناخته می شوند، مواد شیمیایی سمی هستند که بر محیط زیست و سلامت انسان تأثیر می گذارند. این مواد شیمیایی ممکن است به صورت گازی شکل وارد هوا شده یا به منابع آب سطحی نفوذ کنند. اکثر VOC ها در نتیجه آلودگی صنعتی و شیوه های ضعیف دفع زباله به زمین، هوا یا آب نفوذ می کنند.

امروزه انواع مختلفی از VOCها وجود دارد که میزان برخی از آن ها بیشتر از بقیه است. بنزن، متیلن کلراید، تتراکلراتیلن و فرمالدئید همگی VOCهای رایجی هستند که می توانند به منابع آب آشامیدنی راه پیدا کنند.
هر ترکیب آلی فرار توسط EPA تنظیم می شود و حداکثر میزان مجاز آن بسته به خطری که برای سلامتی انسان دارد معین می گردد.

9. آفت کش ها و علف کش ها

آفت کش ها و علف کش ها از طریق رواناب سطحی وارد منابع می شوند از جمله آلاینده های رایج در آب لوله‌کشی به شمار می روند. غلظت این مواد شیمیایی کشاورزی در مناطقی که شیوه های کشاورزی ضعیفی دارند بیشتر است.

انواع مختلفی از آفت‌کش ‌ها و علف‌کش ‌ها وجود دارد و همه آن ها تاثیرات یکسانی بر سلامتی نخواهند داشت. بسته به نوع و مقدار ماده شیمیایی که از طریق آب آشامیدنی در معرض آن قرار می گیرید، در خطر افزایش مشکلاتی نظیر تحریک پوست و چشم، سرطان، آسیب سیستم عصبی، اختلال غدد درون ریز و غیره هستید.

معیارهای توصیه شده درباره غلظت آفت کش ها و علف کش ها به فرمول شیمیایی دقیق آن بستگی دارد. حدود 50 آفت کش وجود دارد که در صورت مصرف آن ها دچار مشکلاتی در حوزه سلامت خود خواهید شد.

10. نیترات ها

نیترات ها مولکول های حاوی نیتروژن و اکسیژن یا ازن هستند. همه موجودات زنده به نیتروژن نیاز دارند اما مقدار زیاد نیترات می تواند برای سلامتی خطرناک باشد. زنان باردار و نوزادان به ویژه در معرض خطر اثرات نیترات بر سلامت هستند.

نیترات به طور طبیعی در آب های زیرزمینی و سطحی وجود دارد و با این حال باعث نگرانی نمی شود. مقدار زیاد نیترات اغلب با ساختار ضعیف چاه و شیوه های کشاورزی نامناسب از جمله دفع نامطلوب زباله های حیوانی و استفاده بیش از حد از آفت کش ها یا علف کش ها مرتبط است.

گفته می شود مصرف آب آشامیدنی که حاوی کمتر از 10 میلی گرم در لیتر نیترات باشد برای بدن بی خطر است.

11. متیل سه بوتیل اتر (MTBE)

متیل ترشیاری بوتیل اتر یا MTBE یک افزودنی قابل اشتعال است که در زمره آلاینده های آب لوله‌کشی به شمار می رود. وجود MTBE در حال حاضر در برخی ایالت ها محدود یا ممنوع شده است زیرا بر کیفیت آب تاثیرگذار است.

نشت ظروف ذخیره بنزین می تواند باعث شود MTBE به منبع آب آشامیدنی عمومی در مناطق شهری نفوذ کند. اگرچه تاثیرات MTBE بر سلامت انسان هنوز مورد تحقیق قرار نگرفته است اما مطالعات حیوانی این افزودنی را با مشکلات چشمی و تحریکات پوستی مرتبط دانسته اند.

هیچ استاندارد ملی آب آشامیدنی در حوزه MTBE وجود ندارد اما بسیاری از ایالت ها استانداردهای خود را در این رابطه وضع کرده اند. در سال 1997 سازمان EPA توصیه نامه ای مشتمل بر وجود حداکثر 20 تا 40 ppb MTBE در آب آشامیدنی صادر کرد. سیستم های آب آشامیدنی باید مقدار MTBE خود را کنترل کرده و به EPA گزارش دهند.

12. پرکلرات

پرکلرات یک ماده شیمیایی است که از آن در ساخت وسایل آتش بازی، کبریت، شعله های سیگنال و آغازگر کیسه هوا (ایربگ) استفاده می شود. پرکلرات به طور طبیعی در ایالت های خشک و بایر جنوب غربی ایالات متحده یافت می شود. این ماده به راحتی حل می شود و می تواند راه خود را به منابع غذایی و آب آشامیدنی باز کند.

قرار گرفتن در معرض مقادیر کم پرکلرات، "خوب" در نظر گرفته می شود اما مقادیر زیاد آن بر توانایی غده تیروئید در انتقال ید تأثیر می گذارد و در نتیجه کمبود ید ایجاد خواهد شد. این حالت بر سنتز هورمون های تیروئید نیز اثر گذاشته که به نوبه خود فرآیندهای متابولیک بدن را با مشکل مواجه می کند. حداکثر میزان آلاینده پرکلرات، 8 میلی گرم در لیتر است.

آلاینده های موجود در آب لوله‌کشی چگونه تنظیم می شوند؟

کیفیت آب عمومی توسط قانون آب آشامیدنی سالم و آژانس حفاظت از محیط زیست تنظیم شده و بر آن نظارت می شود.

این قوانین نظارتی فقط در مورد منابع آبرسانی عمومی اعمال می شوند. در صورتی که چاه خصوصی دارید لازم است بدانید که وظیفه تضمین سلامت آب آشامیدنی و حذف آلاینده های رایج آب بر عهده شماست.

قانون آب آشامیدنی ایمن (SDWA)

قانون آب آشامیدنی ایمن که به اختصار SDWA نامیده می شود در سال 1974 در ایالات متحده به اجرا درآمد و تمام شهرها ملزم به رعایت این قانون در مورد کیفیت آب آشامیدنی هستند.

تمام منابع آب آشامیدنی عمومی باید استانداردهای SDWA را رعایت کنند. این قانون شامل منابع آب سطحی و زیرزمینی می شود.

قانون آب آشامیدنی ایمن با هدف حفاظت از سلامت انسان وضع شده است. این قانون محدودیت هایی در زمینه وجود آلاینده های رایج در آب لوله‌کشی وضع می کند.

آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA)

آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) تامین کنندگان آب آشامیدنی عمومی را با استفاده از ابزارهای پایش آنلاین آب نظارت می کند. EPA از داده های یافته های خود استفاده می کند تا اطمینان حاصل کند تأسیسات تصفیه آب اقدامات صحیحی در زمینه ارائه آب آشامیدنی سالم به مشتریان خود انجام می دهند. همچنین می توان از داده های آن جهت شناسایی روندها یا مشکلات احتمالی و مشخص کردن آلاینده های رایج در آب استفاده کرد.

EPA مجموعه ای از حداکثر مقدار آلودگی (MCL) را ایجاد کرده است که تامین کنندگان آب باید هنگام تصفیه آب آشامیدنی به آن پایبند باشند. شهرها نیز باید آزمایشات برنامه ریزی شده خود را بر آب انجام داده و گزارش سالانه کیفیت آب را به مشتریان ارائه دهند.

MCLهای EPA در مورد انواع آلاینده های رایج آب آشامیدنی، از جمله فلزات سنگین، مواد شیمیایی، میکروارگانیسم ها و رادیونوکلئیدها اعمال می شود.

گروه محیط زیستی (EWG) همچنین کیفیت آب را کنترل می کند و استانداردهای سخت گیرانه تری نسبت به EPA دارد. با این حال سیستم های آبرسانی عمومی موظف به پیروی از استانداردهای تعیین شده توسط کارگروه محیط زیست نیستند.

تشخیص آلاینده های آب لوله‌کشی

تمام منابع آب مختلف ناخالصی های یکسانی ندارند. کیفیت آب های زیرزمینی در منطقه شما و روش های مورد استفاده برای تصفیه آب، کیفیت آن را تعیین می کند. به همین خاطر توصیه می‌کنیم آب مصرفی خود را آزمایش کنید تا بدانید دقیقا چه موادی در آن وجود دارند.

ساده ترین و مقرون به صرفه ترین روش این است که آب مصرفی خود را در خانه با استفاده از یک کیت تستر کیفیت آب آزمایش کنید.

این کیت ها برخی از رایج ترین آلاینده های آب لوله‌کشی مانند کلر، سختی و سرب را بررسی می کنند.

با خرید هر کیت، یک بسته نوار و یک نمودار رنگ دریافت خواهید کرد. زمانی که نوار را درون آب فرو می برید رنگ آن تغییر پیدا می کند. رنگ نوار را با نمودار ارائه شده مقایسه کنید تا به آلاینده های موجود در آب پی ببرید.

روش دقیق تر اطلاع از مواد و آلاینده های موجود در آب لوله‌کشی این است که یک نمونه از آب مصرفی را به آزمایشگاه های معتبر برده تا با استفاده از تجهیزات تخصصی تحت آزمایش قرار بگیرد. نتایج این روش بسیار دقیق و قابل اعتماد بوده اما نسبت به استفاده از کیت تست کیفیت آب خانگی زمان بر می باشد و هزینه بیشتری نیز در بر خواهد داشت.

سوالات متداول در زمینه آلاینده های آب لوله‌کشی

از جمله سوالات و نگرانی های کاربران در زمینه ناخالصی هایی که در آب آشامیدنی وجود دارد و سلامت آن ها را تهدید می کند باید به موارد زیر اشاره کرد:

•    بدترین آلودگی آب لوله‌کشی چیست؟

تمام آلاینده های موجود در این لیست سمی هستند و می توانند برای سلامتی خطرناک باشند. سرب یکی از بدترین آلاینده های آب لوله‌کشی محسوب می شود زیرا انباشته بوده و در اکثر منابع آب عمومی یافت می شود.

•    سازمان حفاظت از محیط زیست چگونه حداکثر میزان آلاینده ها را تعیین می کند؟

آژانس حفاظت از محیط زیست تحقیقات گسترده ای را قبل از تعیین حداکثر سطح آلاینده برای یک ناخالصی انجام می دهد. این آژانس حداکثر مقدار آلاینده ای را که باعث بیماری، بیماری، مرگ یا سایر عوارض نشود، تعیین خواهد کرد. پس از بررسی گزینه‌هایی برای اندازه‌گیری و درمان این ناخالصی، EPA حداکثر سطح آلاینده را ایجاد می‌کند که به اختصار "MCL" شناخته می ‌شود.

•    چگونه از بی خطر بودن آب آشامیدنی مطمئن شویم؟

اگر به منبع آب عمومی دسترسی دارید می توانید گزارش کیفیت آب را از تامین کننده خود درخواست کنید. سیستم‌ های آبرسانی عمومی باید طبق قانون از استانداردهای EPA پیروی کنند اما همچنان لازم است بدانید چه موادی در آب آشامیدنی شما وجود دارد. در صورتی که از آب چاه نیز استفاده می کنید نیز لازم است نسبت به آزمایش آب اقدام فرمایید و یا از کارشناسان حوزه تصفیه آب کمک بگیرید.

اولین بازار آنلاین تخصصی در حوزه تجهیزات آبی در ایران، سایت آبین است. این مجموعه با تکیه بر سال ها دانش و سابقه در زمینه تجهیزات آبی، ارائه دهنده محصولات و خدمات مشاوره رایگان می باشد. به این منظور  می توانید با شماره 02122228116 تماس بگیرید.